3 Nisan 2012 Salı



976 Seattle Özel Olimpiyatları'nda yaklaşık 9 zihinsel ve bedensel özürlü 100 metre yarışı için başlama çizgisine dizildiler. İçlerinde özel bastonu ile neredeyse normal yürüyüş hızında bile yürüyemeyen katılımcılar vardı. 

Başlangıç işareti alışık olunduğu üzere silah atışı ile yapılmamış, bir piyanonun tuşuna basılmak itibariyle yarış başlamıştı. Başlama işareti verildiğinde hepsi birliken hamle yaptılar. Bu da alışık olunduğu gibi hızlı bir başlangıç değildi. Ama hepsi yüzlerindeki gülümseme ile yarışı kazanmak, en azından bitirmek istiyordu.

Daha savaşın başında aralarından bir tanesi tökezleyerek yere kapaklandı. Hem can acısından hem de geride kalmanın verdiği üzüntüden avazı çıktığı kadar ağlamaya başladı. İşte o an tribündeki tüm insanların gözlerini yaşartan bir olay yaşandı. Ağlama sesini duyan diğer 8 yarışmacı yavaşlayıp geriye baktılar. Sonra hep birlikte geriye dönüp yerdeki arkadaşlarının yanına geldiler. İçlerinden down sendromlu olan bir kız eğilip onu yanağından öptü ve ayağa kaldırdı. Sonra dokuzu birden kolkola girerek bitiş çizgisine doğru hep birlikte yürüdüler.

Tribündeki herkes elleri acıyana kadar alkışladılar. O gün orada bulunanlar belki de hayatlarının en güzel dersini almışlardı. Başkasının kazanmasına yardım edersen, herkes kazanır...





Engelli olmak bir tercih değildir !